Güneşle Saklambaç

Açıklama

Küçükken buralarda saklambaç oynanirdi. Aradan çeyrek asir geçti, o çocuklar büyüdü, orta yasa vardilar hâlâ saklambaç oynuyorlar. Ancak daha çetin sartlarda oynanan bir saklambaç… Kovalayan günes ve jandarmalar. Kaçirdiklari da yasama sanslari, ekmekleri. Seksek de aynen devam ediyor. Çizgiler olmus ülke sinirlari, üstünden atladiklari ise sinsi mayinlar.
Bin dokuz yüz seksen bes yiliydi. Köyün en zeki ögrencileri olarak bes yil boyunca köyde görev yapan her ögretmen bunlarin israrla okumalarini öneriyordu. Onlarin da hepsi birbirinden istekliydi. O zaman çogunun ayaklarinda lastik ayakkabi, ancak yüreklerinde büyük bir meslegin hayali vardi. Bir sabah büyük bir sevinçle bir kamyonet kasasinda sehre gittiler, baslarinda muhtar ve velileri. Yatili okul kapisina vardiklarinda askerlerin nöbet tuttuklarini gördüler. Müdüriyete ugramak için içeri girmek istediklerinde ise askerler onlari Milli Egitim Müdürlügüne yönlendirdiler. Milli Egitime vardiklarinda ise o sene olaganüstü hal nedeniyle yatili okulun askere tahsis edildigini, bir süre böyle kalip ileriki yillarda tekrar ögrenci alinmaya baslanacagini ögrendiler. Böylece, büyük bir heves içindeki ögrenci ve veliler, sabah sevinçten mendil sallayarak gittikleri yoldan aksam gözyasi dökerek döndüler. Hevesleri kursaklarindan kalmis, umutlari kirilmis olarak köye döndüler. O umuttan tek kârlari ise aldiklari bir kundura ile birkaç parça elbiseydi. Ve okul çaglari geçene kadar sehirde okuyacaklari bir yer bulamadilar. Bu çaresizlikle büyüyüp oyunlarini tehlikeli yerlerde oynamak zorunda kaldilar.