Devlet Jeni Pervers

Açıklama

Kitapta eksik biraktigim bir iki kelimeyi arka kapaga tasiyorum…
Eski (belki de her zaman) bir kabile gelenegi olarak insan yeme eylemi anlamsèz bir siddet eylemi degildir. Bazi kabilelerde bu eylem bir matem ve cenaze töreni yerine geçer. Brezilya’daki Wari kabilesi 1960 senesinde Brezilya hükûmeti müdahale edene kadar bu kabilenin kendi cenazelerine karsi bir tür hürmet yamyamligi – reverential cannibalism, sergiledikleri görüldü. Burada yamyamligin bir zevk araci degil bir itikadî uygulama ve vazife oldugunu görmek gerekir.
Peki bu, düsmanini yeme dürtüsünün sebebi nedir?
Kisacanin da kisasi Biz ve Onlar (ötekiler) çeliskisinin en derînlesmis hâli ve somut sahnelenisidir. Her daim ‘ölümcül düsmanlarimiz’ vardir. Birileri mutlaka bizim yamyaimizdir.
Birbirlerini yiyorlar deyiminin çok derinlerde bir yerlerde karsiligi var…
Iskence çilesinin uzatilmasi mühimdir Burada kurbanin dayanma gücü ve cesareti sinanir. Bütün bunlari yapan iskenceci ayni zamanda kurbanina karsi hürmetkâr, nazik ve hattâ nüktedan olmalidir. Direnisini begenirse, Allah onu yanina alir, canini alir.
Insan kaninin (sicak içildigi takdirde) çok faideli olduguna dair bir inanis vardir. Eskiden hekîmler bunu tavsiye ediyorlardi, bir gençlesme ve ölümsüzlük ve dahi iktidar araci olarak. Bunun savunuculari ve uygulayicilari arasinda Francis Bacon, Robert Boyle ve Charles II gibi yüksek konumlu insanlari buluyoruz.
Yamyamlik tibbi diyebiliyoruz. Insan insanin ilaci oluyor.
Hep ve her zaman insanin insana iktidar dayatmasiyla karsi karsiyayiz. Çok ciddî bir meseledir ve hiç degismedi. O hâlde bu davranisi bir tabu yikma olarak mi görmek gerekiyor? Tabu zaten yoktu ki, egemenlerin, halk ve zayiflar için yarattigi bir korku âletiydi ve hâlâ öyledir. Savcilar, hâkimler, devlet adamlari ve askerler tabu yikamazlar aksine tabu yaratirlar. Devlet tabular tapinagi oluyor. Siddet eyleminin siyasî boyutu oldugu kadar dînî bir kültürün de izleri vardir. Insan yemek dînlerin yazili olmayan prensipleri arasinda önemli ve etkili bir yere sahiptir; iktidari pekistirme temelinde ele almak gerekir.
Neredeyse insanlik kadar eski olan bu cenazeyi her ân bir daha öldürme hâli necrophagia’dan da – ölü yeme – necrophilia’dan da – ölü seviciligi – daha berbat bir disanction ve ölü öldürme cinneti içinde Endor cadisini da yanimiza almis felaketlere dogru uçuyoruz.
Antik Yunan’da mezardan yoksun olan ölülerin huzura eremedigi için ruhlarinin sehirlerde dolasip insanlara musallat olduguna inanilirdi.
Taskisla sahnesi söyle degerlendirmektedir: iktidar tarafindan yok edilen bir beden onun halk üzerindeki gücünü gösterir, fakat bu ölümün kayitsiz birakilmasi, devletin aslinda yeni bir tarih yazma girisimidir. Yani Kreon’un Polyneikes’i mezarsiz birakma konusundaki israri bosuna degildir, onun politik otoritesini sorgulanamaz ve devamli kilma konusunda atilmis bir adimdir. Antigone’nun eylemginin onu rahatsiz etmesinin sebebi de budur. Tipki Cumartesi Anneleri tarafindan yapilan eylemler gibi, Antigone’nun ölüyü gömmesi de politik bir orijine sahip olmamasina ragmen tasidigi politik anlamla iktidari rahatsiz etmektedir.
Merak edenler Kreon’un akibetini arastirabilirler. Cenazeleri öldürmek ve ortalikta birakmak basit bir provokasyondan öte devletin resmî siyasetidir. Artik Kreon’un kilici kinindan çikti, nereye saplanacagini takip edelim, görelim.